بررسی تأثیر سختی بر رفتار سازه های بلند مرتبه جداسازی شده

اساس کار جداسازهای لرزه‌ای در کاستن از شتاب اعمال شده به سازه‌ها، بر مبنای افزایش پریود طبیعی ارتعاش سازه است. در سازه‌های بلند مرتبه پریود طبیعی به خودی خود زیاد است. در این صورت ممکن است نرم بودن قسمت روسازه، با اصل الاستیک ماندن آن هنگام زلزله در تعارض باشد. در تحقیق حاضر با مدلسازی و آنالیز تاریخچة زمانی 240 سازه در گام نخست به این سؤال پرداخته شد که آیا افزودن یا کاستن سختی قسمت‌های زیرسازه و روسازه (به ترتیب به میزان 1 تا 100 برابر و 001/0 تا 1 برابر) تأثیری بر توزیع شتاب این قسمت‌ها دارد یا نه؟ نتایج تحلیل سازه‌ها که از 5 نوع پلان و در ارتفاعات 10، 15، 20، 24 و 28 طبقه بودند نشان داد که افزودن سختی روسازه میتواند منجر به کاهش حدود 30 درصدی شتاب حداکثر بام (نسبت به سازه جداسازی شده بدون افزایش سختی روسازه) شود. این در حالی است که استفاده از جداسازی پایه در سازه های مورد بررسی به طور متوسط حدود 50% شتاب بام را کم کرده است. کاهش چشمگیر شتاب بام مربوط سازه های با افزایش 10 برابری سختی روسازه نسبت به سازه عادی بود. در گام بعد با آنالیز پوش‌آور 15 سازه از این مجموعه مشخص شد که در تمام سازه‌ها (با سختی‌های مختلف) قسمت روسازه در حالت الاستیک خواهد ماند و هیچ یک از مفاصل تشکیل شده در اعضاء از ناحیة IO رد نشده بود.